Ας πάρουμε αυτό το βίντεο σαν ευκαιρία για προβληματισμό. Ας βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση αυτών των ανθρώπων και ας σκεφτούμε τι θα κάναμε σε αντίστοιχη περίπτωση.
Στην πρώτη περίπτωση φαντάζομαι δε θα υπήρχε κανένα πρόβλημα και όλοι θα έσπευδαν να βοηθήσουν. Αν όμως στην θέση του θύματος ήταν ένας μετανάστης για παράδειγμα, τι θα κάναμε; Πολύ φοβάμαι οτι η αντίδραση των περισσότερων θα ήταν η ίδια με των ανθρώπων στο βίντεο.
Η επιλεκτική ευαισθησία και ο επιλεκτικός ανθρωπισμός είναι και αυτά σημεία των καιρών μας.
Η επιλογή δηλαδή αν θα βοηθήσουμε κάποιον, κρίνεται από την θέση του στην κοινωνία τα φυλετικά χαρακτηριστικά του κλπ, ενώ τα στερεότυπα (άστεγος αλκοολικός) μας εμποδίζουν να δούμε το πιο προφανές: οτι δηλαδή στην τελική πρόκειται για άνθρωπο που χρειάζεται τη βοήθειά μας.
Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010
Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010
Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010
UMAN- Σε πόσο ζώα (νομίζουν ότι) απευθύνονται τελικά;
Το καινούριο αίσχος που φέρνει στην τηλεόραση το Μέγκα, λέγεται UMAN.
Στο σόου αυτό κλείνονται κάτι τύποι σ' έμα σπίτι και το φιλοθεάμον κοινό τους βάζει να κάνουν οτι θέλει. Μέχρι και σε στέρηση ύπνου περηφανεύονται οι παραγωγοί οτι μπορούν να υποβληθούν οι παίχτες, γεγονός που περισσότερο θυμίζει Γκουαντάναμο και Αμπού Γκράιμπ παρά τηλεπαιχνίδι.
Εκεί φτάσαμε. Ξεπούλημα κάθε αξιοπρέπειας για 15' δημοσιότητας. Και για το χρήμα βεβαίως.
Το τραγικό όμως είναι οτι υπάρχουν άνθρωποι που είναι έτοιμοι να γίνουν ανδρείκελα, για να διεκδικήσουν λίγο χρήμα. Το τραγικό είναι οτι υπάρχουν άτομα που θα το παρακολουθούν φανατικά και άτομα που θα συμμετέχουν ψηφίζοντας.
Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει όμως. Συνηθίσαμε να μας παρακολουθούν και να μας καθορίζουν τις ζωές. Μας κοίμησαν με τις φτηνές επιλογές των ριάλιτι και μας δημιούργησαν την ψευδαίσθηση οτι "εμείς αποφασίζουμε" και ξεχάσαμε να ζήσουμε στην αληθινή ζωή και να την πάρουμε στα χέρια μας. Το μόνο που περιμένει πια ο μέσος Έλληνας είναι να γυρίσει σπίτι και να αποβλακωθεί μπροστά από το χαζοκούτι. Άριστη επιλογή γι'αυτόν λοιπόν το συγκεκριμένο πρόγραμμα.
Αφού διαμόρφωσαν το κοινό καταλλήλως, πλασάρουν οτι αηδία σκεφτεί ο κάθε διεστραμμένος με περισσή ευκολία.
Ειδικά το συγκεκριμένο σποτ νομίζω λέει πολλά για το πόσο ζώα θεωρούν τους τηλεθεατές...
"Να είσαι το κέντρο του κόσμου και να μην αποφασίζεις για τίποτα" Ο απώτερος στόχος που πλασσάρει η τηλεόραση. Που τα τίποτα τα κάνει είδωλα. Μας λένε μες τα μούτρα μας τι επιδιώκουν από μας και εμείς χαιρόμαστε που θα αποκτήσουμε μια μικρή εξουσία πάνω στα υποκείμενα-παίκτες.
Και μερικά αποσπάσματα αυτού του "αριστουργήματος" από το εξωτερικό
Στο σόου αυτό κλείνονται κάτι τύποι σ' έμα σπίτι και το φιλοθεάμον κοινό τους βάζει να κάνουν οτι θέλει. Μέχρι και σε στέρηση ύπνου περηφανεύονται οι παραγωγοί οτι μπορούν να υποβληθούν οι παίχτες, γεγονός που περισσότερο θυμίζει Γκουαντάναμο και Αμπού Γκράιμπ παρά τηλεπαιχνίδι.
Εκεί φτάσαμε. Ξεπούλημα κάθε αξιοπρέπειας για 15' δημοσιότητας. Και για το χρήμα βεβαίως.
Το τραγικό όμως είναι οτι υπάρχουν άνθρωποι που είναι έτοιμοι να γίνουν ανδρείκελα, για να διεκδικήσουν λίγο χρήμα. Το τραγικό είναι οτι υπάρχουν άτομα που θα το παρακολουθούν φανατικά και άτομα που θα συμμετέχουν ψηφίζοντας.
Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει όμως. Συνηθίσαμε να μας παρακολουθούν και να μας καθορίζουν τις ζωές. Μας κοίμησαν με τις φτηνές επιλογές των ριάλιτι και μας δημιούργησαν την ψευδαίσθηση οτι "εμείς αποφασίζουμε" και ξεχάσαμε να ζήσουμε στην αληθινή ζωή και να την πάρουμε στα χέρια μας. Το μόνο που περιμένει πια ο μέσος Έλληνας είναι να γυρίσει σπίτι και να αποβλακωθεί μπροστά από το χαζοκούτι. Άριστη επιλογή γι'αυτόν λοιπόν το συγκεκριμένο πρόγραμμα.
Αφού διαμόρφωσαν το κοινό καταλλήλως, πλασάρουν οτι αηδία σκεφτεί ο κάθε διεστραμμένος με περισσή ευκολία.
Ειδικά το συγκεκριμένο σποτ νομίζω λέει πολλά για το πόσο ζώα θεωρούν τους τηλεθεατές...
"Να είσαι το κέντρο του κόσμου και να μην αποφασίζεις για τίποτα" Ο απώτερος στόχος που πλασσάρει η τηλεόραση. Που τα τίποτα τα κάνει είδωλα. Μας λένε μες τα μούτρα μας τι επιδιώκουν από μας και εμείς χαιρόμαστε που θα αποκτήσουμε μια μικρή εξουσία πάνω στα υποκείμενα-παίκτες.
Και μερικά αποσπάσματα αυτού του "αριστουργήματος" από το εξωτερικό
Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ-25 ΜΑΪΟΥ
25 ΜΑΪΟΥ
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ' άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.
Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα
ίσα ολόισα στη φωτιά
και θα μπω όπως και χτες
φωνάζοντας "φασίστες!!"
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
μ' ένα κόκκινο λάβαρο
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.
Θ' ανοίξω την πόρτα
και είναι -όχι πως φοβάμαι-
μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα
και πως εσύ πρέπει να μάθεις
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
χωρίς όπλα όπως εγώ
- γιατί εγώ δεν πρόλαβα-
γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ
"έτσι" "αόριστα"
σπασμένη σε κομματάκια
από θάλασσα, χρόνια παιδικά
και κόκκινα λάβαρα.
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ΄όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!-
Προβοκάτορας.
Κατερίνα Γώγου
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ' άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.
Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα
ίσα ολόισα στη φωτιά
και θα μπω όπως και χτες
φωνάζοντας "φασίστες!!"
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
μ' ένα κόκκινο λάβαρο
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.
Θ' ανοίξω την πόρτα
και είναι -όχι πως φοβάμαι-
μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα
και πως εσύ πρέπει να μάθεις
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
χωρίς όπλα όπως εγώ
- γιατί εγώ δεν πρόλαβα-
γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ
"έτσι" "αόριστα"
σπασμένη σε κομματάκια
από θάλασσα, χρόνια παιδικά
και κόκκινα λάβαρα.
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ΄όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!-
Προβοκάτορας.
Κατερίνα Γώγου
Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010
ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
Κάθε χρόνο στην επέτειο του Πολυτεχνείου γίνεται λόγος γι' αυτούς που "πρόδωσαν" την εξέγερση.
Ασφαλώς και είναι αληθές, όμως ποιοι είναι αλήθεια αυτοί που λοιδορούν την εξέγερση του Πολυτεχνείου;
Θα προσπαθήσω να χωρίσω σε 3 κατηγορίες τη γενιά του Πολυτεχνείου: 1)Στους τότε παρόντες και τωρινούς απόντες 2) Στους αιωνίως απόντες και 3)Στους μονίμως παρόντες -που δυστυχώς- είναι και οι λιγότεροι
Στην πρώτη ομάδα ανήκουν, μεταξύ άλλων, οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι πρώην αγωνιστές μετέπειτα υπουργοί και βολεμένοι Η πορεία τους γνωστή. Κανείς όμως δεν μπορεί να παραβλέψει, οτι όταν αγωνίζονταν ενάντια στη Χούντα, δεν έβλεπαν μπροστά τους ούτε υπουργικές καρέκλες, ούτε βολέματα. Αντιμετώπιζαν τις φυλακές, τους ξυλοδαρμούς, τα τανκ.Τη μέρα μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου δεν τους περίμεναν υπουργικές καρέκλες αλλά διώξεις.
Στη δεύτερη ομάδα -και πολυπληθέστερη- ανήκουν αυτοί που τότε ήταν απόντες και που τώρα εξακολουθούν να είναι απόντες. Αυτοί που είτε από φόβο, είτε από συμφέρον έσκυψαν το κεφάλι και έκλεισαν τα μάτια και τ' αυτιά τους για εφτά ολόκληρα χρόνια. Που δεν αντιστάθηκαν έστω και στο ελάχιστο στη Χούντα. Αυτοί που μεταπολιτευτικά έσπευσαν να καλύψουν τον κώλο τους και να βολευτούν σε μια θεσούλα, Είναι οι ίδιοι που σήμερα κατακρίνουν κάθε πράξη αντίδρασης της σημερινής νεολαίας. Αυτοί που διαμόρφωσαν σε μεγάλο βαθμό το μεταπολιτευτικό σκηνικό της μίζας, του ρουσφετιού και του βολέματος, είτε όντας μέρος του είτε δημιουργώντας ένα κλίμα ανοχής. Είναι αυτοί που μεγάλωσαν μια γενιά σκλάβων και αποχαυνωμένων ατόμων, δίδαξαν τα παιδιά τους οτι δεν αξίζει μα αγωνιστούν για τίποτα , οτι μόνος σκοπός του ατόμου είναι να ανέλθει οικονομικά και κοινωνικά, με κάθε τρόπο, ακόμα και πατώντας επί πτωμάτων. Είναι αυτοί που έκαναν τρόπο ζωής την ωχαδερφιστική νοοτροπία και το τρίπτυχο "ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας"... Απόντες τότε απόντες και τώρα Συκοφαντώντας κάθε ενέργεια αντίδρασης στη σαπίλα και χαρακτηρίζοντας γραφικούς ως και αλήτες φοιτητές και απεργούς.Αυτοί είναι που με τη στάση ανοχής και σιωπής τους, δίνουν δύναμη σε κάθε δικτάτορα και κάθε λαμόγιο να λυμαίνεται τη χώρα.
Στην τρίτη ομάδα ανήκουν αυτοί που είναι παρόντες συνεχώς που δε ζήτησαν δάφνες ηρωισμού που δεν μας τους δίδαξαν ποτέ.
Όπως: Ο Γ. Κηρύκου που στις φωτογραφίες και τα βίντεο της εποχής εκείνης εμφανίζεται πάνω στην πύλη με την ελληνική σημαία. Ο Κηρύκου όχι μόνο δεν ζήτησε ποτέ εξαργύρωση των αγώνων αλλά και πέθανε σαν ήρωας, όταν στις φωτιές στην Ικαρία πέθανε προσπαθώντας να σώσει συνανθρώπους του.
Ο Κ. Γεωργάκης, φοιτητής το 1970 στη Γένοβα. Αυτοπυρπολήθηκε στην κεντρική πλατεία της Γένοβα σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη δικτατορία. Η πράξη αυτή αποσιωπήθηκε από το καθεστώς αλλά και μεταπολιτευτικά. Ακόμα και σήμερα στο σημείο που αυτοπυρπολήθηκε υπάρχει μνημείο που έστησαν οι Ιταλοί που γράφει "Η Ελλάδα δε θα σε ξεχάσει ποτέ"... Αλλά αυτοί είμαστε. Η χώρα της λήθης, η χώρα που τους αληθινούς ήρωες τους ξεχνάει και ονομάζει ήρωες (και μερικές φορές πρωθυπουργούς) τους προδότες.
Ο Κηρύκου και ο Γεωργάκης ξεχάστηκαν. Όπως ξεχάστηκε και ο Παναγούλης -από τους μεγαλύτερους αγωνιστές που έχουν περάσει από αυτή τη χώρα-. Ο άνθρωπος που προσπάθησε να δολοφονήσει τον Παπαδόπουλο, συνελήφθη, βασανίστηκε αλλά δε λύγισε ξεχάστηκε από την ίδια του την χώρα. Ο 'Ηρωας που στο εξωτερικό θα τον γνωρίζουν περισσότερα άτομα απ'οτι στην Ελλάδα. Αλλά είπαμε η χώρα της λήθης....
Επειδή σ' αυτούς τους ήρωες χρωστάμε όλοι λοιπόν, είναι αχαριστία να λέμε οτι "δεν αλλάζει τίποτα", "ώχου μωρέ εγώ θα αλλάξω τον κόσμο;" Ναι! Εσύ, εγώ, εμείς και όπως γράφει και ο Ν. Χικμέτ "Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, αν δεν καούμε εμείς πώς θα γίνουν τα σκοτάδια λάμψη"
Τα μηνύματα του Πολυτεχνείου είναι επίκαιρα Σε μια χώρα στα όρια της πτώχευσης, ξεπουλημένη όσο ποτέ στις διεθνείς δυνάμεις, με χείριστη παιδεία που δεν μορφώνει και με μια κατ' επίφαση δημοκρατία των αγορών και των συμφερόντων. Η μόνη διαφορά είναι οτι στη Χούντα ο κόσμος σκεφτόταν πολύ και μιλούσε λίγο, ενώ τώρα σκεφτόμαστε λίγο και μιλάμε πολύ. Πολύ απλά ΠΙΑΣΑΜΕ ΠΑΤΟ .
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ !!!!!
Αν όχι τώρα πότε;;;;
Ασφαλώς και είναι αληθές, όμως ποιοι είναι αλήθεια αυτοί που λοιδορούν την εξέγερση του Πολυτεχνείου;
Θα προσπαθήσω να χωρίσω σε 3 κατηγορίες τη γενιά του Πολυτεχνείου: 1)Στους τότε παρόντες και τωρινούς απόντες 2) Στους αιωνίως απόντες και 3)Στους μονίμως παρόντες -που δυστυχώς- είναι και οι λιγότεροι
Στην πρώτη ομάδα ανήκουν, μεταξύ άλλων, οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι πρώην αγωνιστές μετέπειτα υπουργοί και βολεμένοι Η πορεία τους γνωστή. Κανείς όμως δεν μπορεί να παραβλέψει, οτι όταν αγωνίζονταν ενάντια στη Χούντα, δεν έβλεπαν μπροστά τους ούτε υπουργικές καρέκλες, ούτε βολέματα. Αντιμετώπιζαν τις φυλακές, τους ξυλοδαρμούς, τα τανκ.Τη μέρα μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου δεν τους περίμεναν υπουργικές καρέκλες αλλά διώξεις.
Στη δεύτερη ομάδα -και πολυπληθέστερη- ανήκουν αυτοί που τότε ήταν απόντες και που τώρα εξακολουθούν να είναι απόντες. Αυτοί που είτε από φόβο, είτε από συμφέρον έσκυψαν το κεφάλι και έκλεισαν τα μάτια και τ' αυτιά τους για εφτά ολόκληρα χρόνια. Που δεν αντιστάθηκαν έστω και στο ελάχιστο στη Χούντα. Αυτοί που μεταπολιτευτικά έσπευσαν να καλύψουν τον κώλο τους και να βολευτούν σε μια θεσούλα, Είναι οι ίδιοι που σήμερα κατακρίνουν κάθε πράξη αντίδρασης της σημερινής νεολαίας. Αυτοί που διαμόρφωσαν σε μεγάλο βαθμό το μεταπολιτευτικό σκηνικό της μίζας, του ρουσφετιού και του βολέματος, είτε όντας μέρος του είτε δημιουργώντας ένα κλίμα ανοχής. Είναι αυτοί που μεγάλωσαν μια γενιά σκλάβων και αποχαυνωμένων ατόμων, δίδαξαν τα παιδιά τους οτι δεν αξίζει μα αγωνιστούν για τίποτα , οτι μόνος σκοπός του ατόμου είναι να ανέλθει οικονομικά και κοινωνικά, με κάθε τρόπο, ακόμα και πατώντας επί πτωμάτων. Είναι αυτοί που έκαναν τρόπο ζωής την ωχαδερφιστική νοοτροπία και το τρίπτυχο "ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας"... Απόντες τότε απόντες και τώρα Συκοφαντώντας κάθε ενέργεια αντίδρασης στη σαπίλα και χαρακτηρίζοντας γραφικούς ως και αλήτες φοιτητές και απεργούς.Αυτοί είναι που με τη στάση ανοχής και σιωπής τους, δίνουν δύναμη σε κάθε δικτάτορα και κάθε λαμόγιο να λυμαίνεται τη χώρα.
Στην τρίτη ομάδα ανήκουν αυτοί που είναι παρόντες συνεχώς που δε ζήτησαν δάφνες ηρωισμού που δεν μας τους δίδαξαν ποτέ.
Όπως: Ο Γ. Κηρύκου που στις φωτογραφίες και τα βίντεο της εποχής εκείνης εμφανίζεται πάνω στην πύλη με την ελληνική σημαία. Ο Κηρύκου όχι μόνο δεν ζήτησε ποτέ εξαργύρωση των αγώνων αλλά και πέθανε σαν ήρωας, όταν στις φωτιές στην Ικαρία πέθανε προσπαθώντας να σώσει συνανθρώπους του.
Ο Κ. Γεωργάκης, φοιτητής το 1970 στη Γένοβα. Αυτοπυρπολήθηκε στην κεντρική πλατεία της Γένοβα σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη δικτατορία. Η πράξη αυτή αποσιωπήθηκε από το καθεστώς αλλά και μεταπολιτευτικά. Ακόμα και σήμερα στο σημείο που αυτοπυρπολήθηκε υπάρχει μνημείο που έστησαν οι Ιταλοί που γράφει "Η Ελλάδα δε θα σε ξεχάσει ποτέ"... Αλλά αυτοί είμαστε. Η χώρα της λήθης, η χώρα που τους αληθινούς ήρωες τους ξεχνάει και ονομάζει ήρωες (και μερικές φορές πρωθυπουργούς) τους προδότες.
Ο Κηρύκου και ο Γεωργάκης ξεχάστηκαν. Όπως ξεχάστηκε και ο Παναγούλης -από τους μεγαλύτερους αγωνιστές που έχουν περάσει από αυτή τη χώρα-. Ο άνθρωπος που προσπάθησε να δολοφονήσει τον Παπαδόπουλο, συνελήφθη, βασανίστηκε αλλά δε λύγισε ξεχάστηκε από την ίδια του την χώρα. Ο 'Ηρωας που στο εξωτερικό θα τον γνωρίζουν περισσότερα άτομα απ'οτι στην Ελλάδα. Αλλά είπαμε η χώρα της λήθης....
Επειδή σ' αυτούς τους ήρωες χρωστάμε όλοι λοιπόν, είναι αχαριστία να λέμε οτι "δεν αλλάζει τίποτα", "ώχου μωρέ εγώ θα αλλάξω τον κόσμο;" Ναι! Εσύ, εγώ, εμείς και όπως γράφει και ο Ν. Χικμέτ "Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, αν δεν καούμε εμείς πώς θα γίνουν τα σκοτάδια λάμψη"
Τα μηνύματα του Πολυτεχνείου είναι επίκαιρα Σε μια χώρα στα όρια της πτώχευσης, ξεπουλημένη όσο ποτέ στις διεθνείς δυνάμεις, με χείριστη παιδεία που δεν μορφώνει και με μια κατ' επίφαση δημοκρατία των αγορών και των συμφερόντων. Η μόνη διαφορά είναι οτι στη Χούντα ο κόσμος σκεφτόταν πολύ και μιλούσε λίγο, ενώ τώρα σκεφτόμαστε λίγο και μιλάμε πολύ. Πολύ απλά ΠΙΑΣΑΜΕ ΠΑΤΟ .
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ !!!!!
Αν όχι τώρα πότε;;;;
Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΔΗΜΑΡΧΟΙ ΤΟΥ 15%
Προεκλογικά έγραφα οτι η αποχή δεν δίνει κανένα μήνυμα στα κόμματα αλλά αντιθέτως αποτελεί βούτυρο στο ψωμί των κυβερνητικών παρατάξεων. Τα αποτελέσματα των δημοτικών/περιφερειακών εκλογών έφεραν τεράστια ποσοστά αποχής αλλά για τους συνδυασμούς που στηρίζονταν από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ δεν έφεραν -πέρα από μια πτώση των ποσοστών- και καμιά μεγάλη ανατροπή. Όμως αν βγάλουμε τα ποσοστά επί του συνόλου των εγγεγραμμένων και όχι επί των ψηφισάντων βλέπουμε οτι ακόμα και σε μεγάλους δήμους και περιφέρειες εκλέχτηκαν αντιπρόσωποι με 15%. Συγκεκριμένα στις 2 μεγαλύτερες περιφέρειες(Αττική και Κεντρική Μακεδονία) και σε 3 μεγάλους δήμους (Αθήνα, Πειραιάς, Θεσ/νίκη) βλέπουμε οτι:
Στην περιφέρεια Αττικής από τους 2739947 ψήφισαν οι 1544929 με την αποχή πάνω από 40%. Σγουρός και Κικίλιας που πάνε σε 2ο γύρω συγκέντρωσαν σε πραγματικά ποσοστά 12% και 10% αντίστοιχα. Στην μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας δηλαδή θα κυβερνάει για τα επόμενα 5 χρόνια κάτι λιγότερο από το 15% των πολιτών.
Στον δήμο Αθηναίων με την αποχή σχεδόν στο 50% το ποσοστό του Κακλαμάνη για το σύνολο των εγγεγραμμένων ανέρχεται μόλις στο 13% και του Καμίνη στο 11% . Η αποχή έδωσε το μήνυμα λοιπόν. Για τα επόμενα 5 χρόνια ο Κακλαμάνης θα τσιμεντώνει την Αθήνα εκλεγμένος από το 13%...
Στον Πειραιά με την αποχή επίσης κοντά στο 50% Μίχας και Μιχαλολιάκος συγκεντρώνουν επί του συνόλου των εγγεγραμμένων 13% και 10%
Τέλος στον δήμο Θεσ/νίκης που συγκέντρωσε εξίσου υψηλά ποσοστά αποχής Γκιουλέκας και Μπουτάρης εμφανίζονται να συγκεντρώνουν 38% και 34%. Επί του συνόλου είναι 19 και 17 τα εκατό αντίστοιχα.
Σίγουρα δεν τρέφω αυταπάτες οτι οι εκλογές μπορούν να αλλάξουν κάτι ριζικά αλλά η αποχή μόνο σε αδιέξοδα καταλήγει, αφού οι πολιτικάντηδες μετά διακηρύττουν οτι έχουν τη στήριξη της πλειοψηφίας του λαού (του 15%). Η ενίσχυση της φωνής των μικρότερων συνδυασμών/κομμάτων μπορεί να φέρει πιο πολλά αποτελέσματα απ'ότι η αποχή.
Εξάλλου η "συνειδητή" αποχή που υποστηρίζει ο αναρχικός χώρος (ή ένα κομμάτι του) φαινομενικά δεν έχει καμιά σχέση με την αποχή λόγω ωχαδερφισμού και αδιαφορίας προς τα κοινά. Σαφέστατα όμως ως πολίτες δεν θα πρέπει να μένουμε απλώς στην άσκηση του εκλογικού μας δικαιώματος κάθε 4-5 χρόνια αλλά να διεκδικούμε κάθε μέρα το καλύτερο μακριά από κομματικά συμφέροντα και σκοπιμότητες.
Στην περιφέρεια Αττικής από τους 2739947 ψήφισαν οι 1544929 με την αποχή πάνω από 40%. Σγουρός και Κικίλιας που πάνε σε 2ο γύρω συγκέντρωσαν σε πραγματικά ποσοστά 12% και 10% αντίστοιχα. Στην μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας δηλαδή θα κυβερνάει για τα επόμενα 5 χρόνια κάτι λιγότερο από το 15% των πολιτών.
Στον δήμο Αθηναίων με την αποχή σχεδόν στο 50% το ποσοστό του Κακλαμάνη για το σύνολο των εγγεγραμμένων ανέρχεται μόλις στο 13% και του Καμίνη στο 11% . Η αποχή έδωσε το μήνυμα λοιπόν. Για τα επόμενα 5 χρόνια ο Κακλαμάνης θα τσιμεντώνει την Αθήνα εκλεγμένος από το 13%...
Στον Πειραιά με την αποχή επίσης κοντά στο 50% Μίχας και Μιχαλολιάκος συγκεντρώνουν επί του συνόλου των εγγεγραμμένων 13% και 10%
Τέλος στον δήμο Θεσ/νίκης που συγκέντρωσε εξίσου υψηλά ποσοστά αποχής Γκιουλέκας και Μπουτάρης εμφανίζονται να συγκεντρώνουν 38% και 34%. Επί του συνόλου είναι 19 και 17 τα εκατό αντίστοιχα.
Σίγουρα δεν τρέφω αυταπάτες οτι οι εκλογές μπορούν να αλλάξουν κάτι ριζικά αλλά η αποχή μόνο σε αδιέξοδα καταλήγει, αφού οι πολιτικάντηδες μετά διακηρύττουν οτι έχουν τη στήριξη της πλειοψηφίας του λαού (του 15%). Η ενίσχυση της φωνής των μικρότερων συνδυασμών/κομμάτων μπορεί να φέρει πιο πολλά αποτελέσματα απ'ότι η αποχή.
Εξάλλου η "συνειδητή" αποχή που υποστηρίζει ο αναρχικός χώρος (ή ένα κομμάτι του) φαινομενικά δεν έχει καμιά σχέση με την αποχή λόγω ωχαδερφισμού και αδιαφορίας προς τα κοινά. Σαφέστατα όμως ως πολίτες δεν θα πρέπει να μένουμε απλώς στην άσκηση του εκλογικού μας δικαιώματος κάθε 4-5 χρόνια αλλά να διεκδικούμε κάθε μέρα το καλύτερο μακριά από κομματικά συμφέροντα και σκοπιμότητες.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)